de mooiste van 2010

Na 4 jaar opleiding en 12 jaar werken, en ruim 500 baringen, krijg ik niet meer bij elke bevalling kippenvel. En bij veel bevallingen krijg ik tegenwoordig kippenvel van verdriet. Omdat ze lopen zoals ze lopen, gemedicaliseerd en met steeds meer ingrepen. Ik denk dat al mijn collega's wel herkennen dat je na verloop van tijd redelijk goed kan inschatten waar het heen zal gaan met een baring en een barende. Maar soms wordt je godzijdank nog eens verrast. Ik bedoel, kwamen mijn inschattingen maar niet zo vaak uit, dan kreeg ik wellicht weer vaker kippenvel.
Bij sommige mensen voel je het verloop al aankomen vanaf de eerste keer dat ze op je spreekuur komen. Of denk je dat te weten. Zoals bij deze mensen. Het zat er dik aan te komen dat zij een langdurige niet vorderende pijnlijke bevalling zou gaan krijgen en dat was ook zo. Dat is dan bijna niet vol te houden of je moet super super gemotiveerd zijn om dit per se op eigen kracht te (blijven) doen. Omdat je gelooft in de schoonheid van bevallen. Omdat je een geweldige oerhippie bent. Of omdat je het gewoonweg verdomd om je plat te laten spuiten door de medische mallemolen. Maar daar leek zij mij echt geen type voor... (lees timide angstige allochtone moslima, nog niet heel lang in Nederland). Net zoals je weet dat je vast kan gaan bellen voor een epiduraal als iemand over zichzelf zegt dat zij een hele hoge pijngrens heeft. Maar goed, het blijven vooroordelen natuurlijk.
En soms wordt je dan geweldig verrast door iemand, zoals deze keer. Na 15 uur zeer pijnlijke weeen, geen vordering vanaf 2 cm en helemaal stuk zijn (zij, ik had tussendoor nog paar uurtjes kunnen slapen), voorzichtig de mogelijkheid van pijnstilling en dus even kunnen uitrusten geopperd. Dat wilde ze absoluut niet. Vond ik dapper, maar ik was ook bezorgd, want ik zag het aankomen dat ze de nacht erna alsnog die richting op zou gaan, met evt nog een keizersnede door uitgeputte baarmoeder & mamma als toetje. Afijn, ik ben een van de laatsten om iemand pijnstilling op te dringen, dus afgewacht. Volgende avond (24 uur weeen verder) gelukkig eindelijk vooruitgang: 5 cm ontsluiting. Helaas voor mij (oerhippie vroedvrouw ;-) geen wens tot thuis bevallen en dus zijn we naar het ziekenhuis gegaan voor een poliklinische bevalling. Ze wilde daar in bad bevallen, dus een beetje oerhippie is ze misschien toch stiekem een beetje eigenlijk wel ;-), zonder dat ze het weet van zichzelf. Weer 3 uur later 7-8 cm en uiteindelijk in de ochtend kind geboren, in bad, na 2 uur heel hard persen op eigen kracht en haar gevoel daarin volgend.
Ik vond deze bevalling zo prachtig omdat ze me helemaal overrompeld heeft met haar (voor mij) onvoorziene kracht. Ze was in de zwangerschap altijd zo timide, een muisje, zo angstig en piepend bij elk klein pijntje en ongemak. En haar man ging daar dan ook telkens heel erg in mee, aslof ze bij elk pijntje bijna doodging, dat werk. En dan opeens die oerkracht aan kunnen, en maar doorgaan, terwijl ze echt veel pijn had en doodop was. Ik bedoel, mijn bevalling duurde ook 30 uur, maar dat was een feestje. Ik had amper pijn en heel veel fijne endorfines, dus zat heerlijk te trippen. Niet te vergelijken dus. En toen zag ik de vliezen onder water naar buiten puilen, en toen braken de vliezen door al die kracht en toen zag ik de haartjes. en toen werd het hoofdje geboren en een paar minuten later het kindje, een jongetje. En die huilde niet maar ging rustig ademen terwijl hij met hele grote verbaasde ogen om zich heen keek in die badkamer. Zo van "waar ben ik in godsnaam beland?" En iedereen huilen en lachen, pappa, mamma, oma (die ook echt op was van de zenuwen en al eerder had moeten huilen omdat haar kind zo'n pijn had). En het was al net zo'n vogeltje als zijn mamma. Klein en dun met hele lange armen en benen en vingers. Dus daar zat die grote lange dunne mammavogel met haar kleine vogelkindje allebei heel verlegen en verbaasd en opgetogen naar elkaar te kijken. Eerder had ze me ook aan Eucalypta doen denken, zoals Paulus haar zag, die combinatie van kracht en kwetsbaarheid.
Nouja, ik weet niet, zo zijn ze dus verre van allemaal, ik was zo ontroerd opeens. Misschien wel omdat het natuurlijke bevallen meer en meer zo onder vuur ligt. Dat ik ook wel eens twijfel of we ('de natuurlijke bevalmaffia') het niet gewoon los moeten laten allemaal, vooral als ik er weer een paar achter elkaar linea recta mag doorsturen naar de anesthesist. Dat ik denk: ben ik nu nog een vroedvrouw of een doorgeefluik? Misschien beter solliciteren bij de Mcdrive dan maar...
En dan opeens weet ik weer waarom ik hier ben, waarvoor ik het allemaal doe. Want in bijna elk ander land (en wellicht ook bij sommige van mijn collegae hier in Nederland?) was zij gemanaged, gemonitoord, gestoord, niet gezien, niet gehoord en was haar bevalling haar uit handen genomen. Onder het mom van goede zorg en met de beste intenties. Tenzij ze wellicht een hele fanatieke anti-establishment hippie was geweest. Zodat ze deze baring voor zichzelf had kunnen afdwingen. Maar dat is ze juist niet. En dan ben ik zo blij dat ik er mag zijn om te zorgen dat niemand haar verder lastig valt met onnodige ingrepen en gedoe. Misschien dat ik daarom zo geraakt werd?

dan maar een blog

Kreeg van de week een hele boze reactie op mijn tweets over een prachtige bevalling die 30 uur duurde. Vanwege de duur van die baring (ik had weinig te doen zoals het hoort bij een goede baring) en om de ouders zo min mogelijk te storen in hun proces, ben ik maar wat gaan surfen op internet (in een andere ruimte). En af en toe wat gaan twitteren over de baring dus. Anoniem natuurlijk, maar me duidelijk toch niet voldoende bewust van hoe openbaar twitter is.
Toen ik ze terug las (zeker met de antwoorden op vragen van andere twitterende verloskundigen er, uit de context, nog tussen geplaatst), vond ik het er ook wel raar uitzien, zo bij elkaar. Ver afstaand van mijn intentie in elk geval. Dus besloot ik vandaag dan eindelijk ook maar een blog te beginnen. Voor meer genuanceerde verslaglegging van wat ik blijkbaar toch graag met de wereld wil delen.
Om te beginnen die prachtige baring en waarom ik daar nu toch zo van onder de indruk was. Misschien dat die furieuze twitteraar dat nog wil lezen ooit. Maar daar gaat het eigenlijk niet om. Ik vond het een wijze les om een mooi proces voortaan niet meer op te breken in kleine tweets. Doet geen recht aan het geheel.